Ο Μαμάκιας (Μέρος Πέμπτο)

Ο ήχος της σειρήνας είχε πλέον σταθεροποιηθεί. Δεν δυνάμωνε άλλο. Ούτε και χαμήλωνε. Άνοιξε τα μάτια του. Λευκό φως. Τα ξανάκλεισε. Τα άνοιξε πάλι. Λευκό φώς. Ταρακουνήθηκε. Δεν ένιωθε τίποτα.. Δεν ήταν μόνος. Κάποιος έσκυψε από πάνω του. Ταρακουνήθηκε. Ιου ιου ιου. Η σειρήνα συνέχισε να βουίζει στ’ αυτιά του. Έπιασε το αριστερό του χέρι και τον τρύπησε με μια βελόνα. Δεν την ένιωσε την είδε. Τραυματιοφορέας ΕΚΑΒ Π. Λαλάκης. Πρόλαβε να δει το καρτελάκι καρφιτσωμένο πάνω στον άνθρωπο που μόλις τον είχε τρυπήσει. Πανικοβλήθηκε. Άρχισε να ιδρώνει. Ήθελε να σηκωθεί. Δεν μπορούσε.
- Δύσπνοια, κορεσμός οξυγόνου 84, όγκος αναπνοής 7 λίτρα…. πέφτει..
Ο Φρίξος είδε τα φώτα να τρεμοπαίζουνε. Ξαφνικά σβήσανε.
Άκουσε την μητέρα του να φωνάζει.
- Φρίξο…
- Φρίξο…
- Φρίξο, όχι στα βαθιά παιδί μου θα πνιγείς…
Αργκχχχ έσφιξε τα δόντια… Γύρισε να την κοιτάξει. Δεν ήταν πουθενά. Σιγά, σιγά η εικόνα της παραλίας άρχισε να σβήνει. Οι ομπρέλες, η άμμος ακόμα και η ξανθιά με το ωραίο στήθος και το στριγκάκι, που του είχε γυαλίσει. Μόνο το νερό ήταν εκεί. Κόκκινο. [...]

- Εμπρός, απάντησε το τηλέφωνο ο Φρίξος σαφώς εκνευρισμένος.
- Αγοράκι μου που είσαι; Ακόμα να φτάσεις.
- Μα μητέρα σας είπα. Σε δύο ώρες το πολύ θα είμαι εκεί. Στο δρόμο είμαι. Πριν δεκαπέντε λεπτά μιλήσαμε. Δεν προχώρησα και πολύ.
- Καλά Φριξούλη μου. Απλά ανησυχώ. Δεν έπρεπε να σε αφήσω να πας μόνος σου Θάλασσα σήμερα. Τουλάχιστον όχι με το αυτοκίνητο.
- Δεν χρειάζεται να ανησυχείτε μητέρα. Θα σας πάρω εγώ μόλις φτάσω.

Έκλεισε το τηλέφωνο και δυνάμωσε το ράδιο. Έπαιζε παλιά κλασσικά rock τραγούδια. Δεν ήταν δυνατό να τον είχε καλέσει τρεις φορές μέσα σε μια ώρα. Και πάντα η ίδια ερώτηση.
- Αγοράκι μου που είσαι; Ακόμα να φτάσεις.
Λές και ήταν η πρώτη φορά που πήγαινε μόνος του στη θάλασσα. Το ξανασκέφτηκε. Ήταν. Ήταν η πρώτη φορά που πήγαινε μόνος του στη θάλασσα. Είχανε πάει μαζί με το λεωφορείο όμως τόσες φορές. Χάρηκε προς στιγμήν. Ένιωσε ελεύθερος. Όπως όταν έβγαινε βόλτα καμιά φορά με τον πατέρα του, σπάνια όμως. Αναρωτήθηκε αν το ταξίδι που είχε πει τότε ο κυρ Γρηγόρης ήταν όντως καλό για τον πατέρα του. Κάποια στιγμή θα μάθω σκέφτηκε.
Lynyrd Skynard και το Free Bird έπαιζε στο ραδιόφωνο. Ωραίο τραγούδι
Το τηλέφωνο ξαναχτύπησε. Το σήκωσε μες τα νεύρα.

- Εμπρός.
- Έλα ρε τι έπαθες; Νεύρα έχεις;
- Έλα ρε Τάκη. Τι κάνεις; Νόμιζα ότι είσαι η μάνα μου. Με έχει πάρει τρεις φορές μέσα σε μια ώρα. Πώς να μην έχω νεύρα;
- Καλά καλά. Άκου. Μόλις φτάσεις με το καλό πάρε κανα τηλεφωνάκι να βρεθούμε.
- Έγινε ρε Τάκη θα σε πάρω.

Χάρηκε. Είχε καιρό να τον δει. Σκέφτηκε να πάει από το σπίτι του. Να δει και την Χριστίνα. Θα τους πήγαινε και κουλουράκια.
Το τηλέφωνο χτυπούσε πάλι. Ήταν η μάνα του. Κοκκίνισε από τα νεύρα. Άρχισε να τρέμει. Του πέσε το κινητό στα πόδια. Έσκυψε να το πιάσει. Τεντώθηκε. Το πιασε. Χτυπούσε ακόμη. Πήγε να το απαντήσει. Ο μπροστινός του είχε βγάλει φλάς για να προσπεράσει. Τα έχασε. Έκανε μια απότομη κίνηση το τιμόνι αριστερά. Πάτησε φρένο. Δεν πρόλαβε. Έχασε τον έλεγχο. Το αυτοκίνητο του χτύπησε με δύναμη στην μπαριέρα. Αναποδογύρισε. Σύρθηκε μερικά μέτρα πιο κάτω. Κοντά στον κόμβο. Το ράδιο έπαιζε ακόμα...

“If I leave here tomorrow Would you still remember me? For I must be travelling on, now, 'Cause there's too many places I've got to see. But, if I stayed here with you, girl, Things just couldn't be the same. 'Cause I'm as free as a bird now…”
(Lynyrd Skynyrd – Free Bird)