Δεκαπενταυγουστιανή Έκρηξη (Μέρος Τρίτο – Ο Ηλίας)

Ο Ηλίας και η Έλενα ήταν εδώ και ώρα μέσα στο δωμάτιο. Το φλερτ μεταξύ τους εξελισσόταν επιτέλους σε κάτι παραπάνω. Μπορούσανε να στεγάσουνε τον έρωτα τους (ποιόν ερωτά τους δηλαδή, τελοσπάντων). Ήταν η καταλληλότερη στιγμή. Στο δωμάτιο του φίλου του.
Ο Νίκος δεν είχε πρόβλημα. Χαλάλι έλεγε… αφού δεν μπορώ εγώ ρε παιδιά, χαρείτε το εσείς. Και σεις το ίδιο δεν θα κάνατε; Σιγά μην κάνανε το ίδιο δηλαδή αλλά ας μην αναλύσω αυτό το θέμα γιατί θα σας κουράσω.
Η ώρα περνούσε… Ο Ηλίας είχε αρχίσει το έργο του. Το έργο του κάθε μεγάλου εραστή. Η αράχνη είχε απλώσει τα δίχτυα της. Τα γλυκόλογα δίνανε και παίρνανε. Τα πρώτα φιλάκια στο λαιμό και πίσω από το αυτί είχανε ήδη πέσει.[...] Η Έλενα δύσκολο μωρό αντιστεκόταν. Δεν ήθελε να ενδώσει τόσο εύκολα. Όχι τόσο εύκολα σκεφτόταν. Δεν λέω, καλός ο Ηλίας, ωραίο παλικάρι αλλά όχι και να χυθώ στην αγκαλιά του με την μία. Θα με περάσει για καμιά εύκολη, για καμιά ξεκωλιάρα (ουπς εντάξει σόρυ για τον χαρακτηρισμό). Σιγά μην είμαι ξεκωλιάρα, διόρθωσε τον εαυτό της.
Ο Ηλίας δεν άντεξε πολύ. Ε δεν θα με κάνει και ότι θέλει. Γιατί είναι εδώ μέσα… για να συζητήσουμε. Τι να πούμε…
-Τι άλλα; Καλά;
-Καλά, εσυ;
(Σαν τη διαφήμιση. Cut…
-Τι λέγατε τόση ώρα έξω ρε παιδιά, πάλι τα ίδια;
Μην κουράζετε τον αναγνώστη. Όπως εμείς στον Αλφα!)
Την άρπαξε από τον λαιμό. Απόψε θα γίνεις δική μου σκέφτηκε… Άρχισε λυσσασμένα να την φιλάει. Η Έλενα στην αρχή το έπαιζε δύσκολη. Μετά χαλάρωσε. Καιρός ήταν.
Ξαφνικά ο Ηλίας σταμάτησε. Αφουγκράστηκε. Κάτι είχε ακούσει.
- Τι είναι; Γιατί σταμάτησες; αναρωτήθηκε η Έλενα χυμένη πλέον στην αγκαλιά του. Όχι που δεν ήθελε…
- Τίποτα απάντησε ο Ηλίας κάτι άκουσα, απέξω θα ήταν.
Συνέχισε να την φιλάει παθιασμένα. Έβαζε τη γλώσσα του στο στόμα της αλλά παράλληλα σκεφτόταν τον θόρυβο που είχε ακούσει. Νάτος πάλι. Κάτι του θύμιζε. Σταμάτησε πάλι. Άρχισε να γελάει. Γελούσε όλο και πιο πολύ. Κοιτούσε τη Έλενα στα μάτια και γελούσε. Είχε δακρύσει. Είχε συνειδητοποιήσει τι ήταν. Ο Νίκος είχε κάνει το θαύμα του. Ηχομόνωση μηδέν. Η Έλενα τον κοιτούσε όλο απορία. Έμοιαζε χαμένη.
Κραααααουυυ, πριουφφφφ, πριιιτς, πρααατς. Η ηχητική υπόκρουση είπαμε ήταν μοναδική. Η Έλενα δεν φαινόταν να έπαιρνε χαμπάρι. Γελούσε και ο Ηλίας που να ακούσει. Είχε διπλωθέι στα τρία στο κρεβάτι. Ένα με το σεντόνι. Είχε κοκκινίσει. Άλλο λίγο και θα έσκαγε. Κραααααουυυ, πριουφφφφ, πριιιτς, πρααατς. Δεν έσκασε ο Νίκος ήταν πάλι. Του θύμισε την ταινία Ηλίθιος και Πανηλίθιος στο σπίτι της γκόμενας στα χιόνια με το καθαρτικό. Κάπως έτσι ήταν. Γελούσε, γελούσε, γελούσε.
Ευτυχώς για το Νίκο. Η Έλενα σηκώθηκε από το κρεβάτι. Η Νίκη χτυπούσε την πόρτα. Ήταν ώρα να φύγουνε. Είχε χτυπήσει το τηλέφωνο. Γαμημένο τηλέφωνο.
Ο Ηλίας γελάει ακόμα…

συνεχίζεται