Δεκαπενταυγουστιανή Έκρηξη (Μέρος Δεύτερο – Ο Νίκος)

Η ώρα είχε πάει πεντέμιση περίπου το πρωί και σε λίγο θα ξημέρωνε. Από το δωμάτιο επικρατούσε απόλυτη ησυχία που προβλημάτιζε το Νίκο και τη Νίκη… Οι δυο τους συζητούσανε. Σε γενικές γραμμές για τις δουλειές τους, τη ζωή τους και φυσικά το ζευγαράκι μέσα στο άλλο δωμάτιο ελπίζοντας ότι κάτι θα γινόταν επιτέλους εκείνο το βράδυ.
Ξαφνικά, ο Νίκος δέχτηκε την πρώτη επίθεση… και όχι, όχι δεν ήταν χαστούκι της Νίκης μετά από άσεμνη χειρονομία ούτε και η Νίκη είχε άγριες διαθέσεις και ήθελε να τον κατασπαράξει... Ήταν το πρώτο σφίξιμο στο στομάχι πρίν την μεγάλη τουαλέτια έκρηξη που μετά τα ποτά, τα σφηνάκια τεκίλα, το φαγητό και το γλυκό έμοιαζε αναπόφευκτη. Ο Νίκος δεν πτοήθηκε. Ήξερε ότι είχε άλλες δύο τέτοιες επιθέσεις μέχρι να συμβεί το μοιραίο και δεν ήταν ότι δεν είχε τουαλέτα στο σπίτι, ήταν ότι ντρεπόταν μπροστά στην Νίκη να πάει στην τουαλέτα και να επιστρέψει μετά από δέκα λεπτά.
Η δεύτερη επίθεση δεν άργησε να έρθει.[...] Τελικά ο χρόνος τον είχε προδώσει. Όλα θα τελειώνανε πολύ γρήγορα. Η ώρα είχε δεν είχε πάει έξι και τέταρτο. Ο Νίκος δεν άντεχε άλλο. Τον είχε κόψει κρύος ιδρώτας. Παρακαλούσε να χτυπήσει ένα τηλέφωνο, κάτι, που να σήμαινε ότι τα κορίτσια έπρεπε να φύγουν…Μάταια όμως ήταν ήδη αργά. Η τρίτη και καθοριστική επίθεση ήταν γεγονός
- Νίκη, έρχομαι σε μισό λεπτό
Κατακόκκινος ήταν… Μπαίνει γρήγορα γρήγορα στην τουαλέτα. Κατεβάζει παντελόνι και βρακί και ΜΠΑΜ… Ο θόρυβος ήταν μοναδικός, η ηχητική υπόκρουση ανεπανάληπτη. Κάποια στιγμή δεν άντεξε. Άρχισε να γελάει μόνος του. Γελούσε και έχεζε. Ήξερε ότι τον είχε ακούσει σίγουρα το μισό τετράγωνο, ήλπιζε όμως να μην τον είχε ακούσει η Νίκη. Πώς θα έβγαινε έξω;
Είχαν περάσει περίπου δέκα λεπτά (λίγο το χέσιμο που έπαιρνε ώρα, λίγο η ντροπή είχαν περάσει δέκα λεπτά) από τα δυσκολότερα δέκα λεπτά της ζωής του. Τα κορίτσια ετοιμαζόντουσαν ήδη να φύγουν. Το γαμημένο τηλεφώνημα είχε γίνει. Τι να το κάνεις όμως; Πέντε λεπτά πιο νωρίς δεν μπορούσε;
Η Νίκη δεν τον χαιρέτισε. Όχι όπως θα ήθελε αυτός τουλάχιστον. Ένα ψυχρό γεια. Ούτε καν χειραψία. Η αλήθεια ήταν πώς ο Νίκος είχε ήδη ξεχάσει πώς τον χαιρέτισε, αν τον χαιρέτισε. Τι να του λέγε δηλαδή; Γεια σου χεσαμόλη; Και ο ίδιος θα σιχαινόταν να χαιρετίσει τον εαυτό του. Κρίμα πάντως, κρίμα.

συνεχίζεται