Κόρομιλ: Ο Φανταχτερός Ιππότης 3

Η ώρα πλησίαζε, ο Νίκος μάζεψε τη χαρτούρα του και κατευθύνθηκε προς το φροντιστήριο του πατέρα του. Εκεί μαζευόντουσαν τον τελευταίο καιρό και παίζανε, μιας και το βράδυ είχε άπλα και ησυχία. Παίζανε περιπέτεια. Τι ωραίο πράγμα η περιπέτεια. Κάτι εντελώς διαφορετικό. Ξεχνούσες τα πάντα προς στιγμήν, έμπαινες σε ένα κόσμο φαντασίας και προσπαθούσες να επιζήσεις. Ο ψηλός ήταν ο Dungeon Master, ο θεός του παιχνιδιού ή ο διαιτητής αν θέλεις. Αυτός σε βοηθούσε, αυτός σε πολεμούσε, όλα απ’ αυτόν περνούσαν. Εσύ έπρεπε να ακολουθήσεις το δρόμο που αυτός χάραζε και να φέρεις σε πέρας τις διάφορες αποστολές που αυτός σου ανέθετε. Άλλες φορές τον αγαπούσες, άλλες πάλι τον μισούσες θανάσιμα, αλλά όπως και να ‘χε το πράγμα έβρισκες τρόπο να αντιδράσεις ανάλογα.
- ‘Μπα! Κανένας δεν έχει έρθει ακόμη’, ξεστόμισε ο Νίκος μην αντικρύζοντας κανέναν να περιμένει κάτω από την πόρτα του φροντιστηρίου.
Ξεκλείδωσε την πόρτα, ανέβηκε ένα ένα τα σκαλιά και άρχισε να τοποθετεί τα θρανία ανάλογα έτσι ώστε να υπάρχει αρκετός χώρος για όλους.

*************

- ‘Dungie που θα κάτσεις;’ Ρώτησε ο Νίκος για να ξέρει πως θα διαμορφώσει το χωρο.[...]
Βλέπεις ο Dungie ήταν ο διαιτητής του παιχνιδιού. Όλα απο αυτόν εξαρτιώταν.
- ‘Εδώ καλά δεν είμαι;’ απάντησε αυτός.
- ‘Καλά βρέ μια ερώτηση κάναμε μπααα..’
Ο κόσμος είχε φτάσει και όλοι τσεκάρανε τα χαρτιά τους να δούνε αν βρισκότανε όλα εκεί. Σε λίγο θα ξεκινούσε το story, και τα ζάρια θα παίρνανε φωτιά.
- ‘Λοιπόν, που είχαμε μείνει;’, ρώτησε ο Dungie, προσπαθώντας να αποσπάσει την προσοχή όλων και να αρχίσει τη περιπέτεια.
- ‘Εεε...Πηγαίναμε στα Τρόλ’, πετάχτηκε ο Raven, ‘Πηγαίναμε να τα σφάξουμε!!!’
- ‘Α ναι μπράβο... πηγαίνατε στα Τρόλ’, συνέχισε σκεπτικός ο Dungie. ‘Λοιπόν... Έχει αρχίσει ήδη να σουρουπώνει και η είσοδος της σπηλιάς είναι περίπου δύο ώρες μακριά. Για κάποιο παράξενο λόγο που μέχρι τώρα δεν είχατε συνειδητοποιήσει στο μερος στο οποίο βρίσκεστε επικρατεί απόλυτη ηρεμία...

*************

Και όντως η ηρεμία που κανείς από την ομάδα δεν είχε παρατηρήσει μέχρι εκείνη την στιγμή έμοιαζε ιδιαίτερα ανησυχητική. Απόλυτη ηρεμία στην περιπέτεια σήμαινε κακά ξεμπερδέματα συνήθως.
- ‘Δηλαδή, τι ηρεμία;’ πετάχτηκε ο Svenson, κοιτάζοντας τον Dungie με το ανήσυχο βλέμμα του.
- Έ, ηρεμία ρε Svenson, πώς το λένε. Δεν ακούτε κανέναν από τους φυσιολογικούς θορύβους που θα περίμενε κανείς να ακούσει στο σημείο που βρίσκεστε.
- ‘Βγάλτα ρε ότι και να ναι θα τα διαλύσουμε’, φώναξε ο Raven αρπάζοντας δυο ζάρια στο χέρι του.
Ο Dungie δεν θα αργούσε. Οτιδήποτε και αν παραμόνευε εκεί σε λίγο θα εμφανιζόταν. Η ομάδα ήταν πλέον έτοιμη. Με τα character sheets να ναι ορθάνοιχτα μπροστά τους και τα εικοσάεδρα να κουδουνίζουν στα χέρια τους η ηρεμία που επικρατούσε εκείνη την στιγμή στην αίθουσα, προμήνυε το ξέσπασμα καταιγίδας. Και ο κεραυνός δεν άργησε να πέσει!
- ‘Λοιπόν initiative, ξεστόμισε ο Dungie.
Και το πάρτι ήταν έτοιμο να ξεκινήσει. Σαν το συγκρότημα που ανεβαίνει στην σκηνή και ξεσηκώνει το πλήθος που ανυπομονεί να τους ακούσει, η λέξη initiative, ξεσήκωσε την ομάδα που ανυπόμονα περίμενε το ξεκίνημα εκείνης της μάχης.
- ‘Τι φέρατε; συνέχισε κρύβοντας ταυτόχρονα την δική του ζαριά για να μην ξέρει η ομάδα ποιος είχε δικαίωμα να πράξει πρώτος.
- ‘3 ρε πουσταρά, 3 φέραμε, εσύ;’
- ‘θα δεις σε λίγο!’, απάντησε ο Dungie σχηματίζοντας ένα ελαφρύ χαμόγελο στο πρόσωπο του....