Δεκαπενταυγουστιανή Έκρηξη (Μέρος Τέταρτο – Επίλογος)

- Ούτε γεια δε μου είπε ρε μαλάκα, έλεγε ο Νίκος λεπτά αφότου μείνανε μόνοι τους στο σπίτι.
Ο Ηλίας δεν απάντησε. Γελούσε ακόμη. Φίλος να σου πετύχει σκέφτηκε ο Νίκος. Εδώ είχε γίνει ρεζίλι των σκυλιών (όχι ότι είχε πολλά η γειτονιά το δικό του και κανα δυο αδέσποτα) και ο φίλος του είχε γίνει Πάντζας απ’ τα γέλια. Τι Πάτζας δηλαδή, παντζάρι. Αν πήγαινε στην τουαλέτα να κατουρήσει, αν άντεχε φυσικά να μπει, κόκκινο θα κατουρούσε.
- Σταμάτα ρε μαλάκα επιτέλους. Σταμάτα να γελάς.
- Σε καλό να μας βγει… είπε ο Ηλιάς χωρίς φυσικά να σταματήσει…
Καθίσανε στον καναπέ, ανοίξανε την τηλεόραση και αρχίσανε την ανασκόπηση της βραδιάς που μόλις είχε περάσει… Ο Νίκος εξιστόρησε την δική του μεριά της ιστορία και ο Ηλίας μέσα σε γέλια (τι άλλο) αφηγήθηκε πώς έζησε μέσα από το δωμάτιο το τρομερό και φοβερό εκείνο χέσιμο.
Πέντε χρόνια μετά όποτε θυμούνται το περιστατικό καταλήγουν συνεχώς στα γέλια. Η απορία τους βέβαια ήταν είναι και θα είναι μία. Τι ακούσανε εκείνο το βράδυ οι κοπέλες… και αν και αυτές γελάνε μέχρι σήμερα.

(Βασισμένο σε αληθινά γεγονότα… Οποιαδήποτε ομοιότητα με πραγματικές καταστάσεις και πρόσωπα είναι εντελώς συμπωματική.)