Ο Μαμάκιας (Μέρος Τρίτο)

Συνέχισε να χαμογελάει. Είχε νυχτώσει για καλά. Ένιωθε κουρασμένος. Τα φώτα των αυτοκινήτων στην απέναντι λωρίδα κυκλοφορίας τον ενοχλούσαν. Τον κούραζαν. Ήθελε να σηκωθεί λίγο να ξεπιαστεί αλλά δεν μπορούσε. Θα έκανε κάποια στάση το λεωφορείο αργότερα. Ήταν προγραμματισμένη. Λίγο υπομονή χρειάζεται σκέφτηκε. Συνέχισε να κοιτάει έξω από το παράθυρο. Τον ηρεμούσε.
Το ταξίδι του φαινόταν τεράστιο. Μεγαλύτερο από κάθε άλλη φορά. Είμαι όντως κουρασμένος σκέφτηκε. Τόσες ώρες στον ήλιο. Πεινούσε κιόλας.
- Μητέρα έχετε κανένα κουλουράκι. Σα να πείνασα λιγάκι. (έκανε και ομοιοκαταληξία). Μου φαίνεται ότι η θάλασσα μου άνοιξε την όρεξη.
- Ναι αγόρι μου, ορίστε, είπε η μητέρα του και έβγαλε από την τσάντα της μια σακούλα γεμάτη κουλουράκια.
Πήρε μερικά στην χούφτα του και της επέστρεψε τη σακούλα.
- Ευχαριστώ μητέρα είπε και έβαλε ένα στο στόμα του.
Έφαγε ακόμα ένα και γύρισε το κεφάλι του προς το παράθυρο. Νόστιμο ήταν. Σαν εκείνα που τρώγανε μικροί. Εκείνος και ο φίλος του ο Τάκης. Τον σκέφτηκε πάλι. Μήπως έχει πάθει τίποτα.[...] Έβγαλε από το μυαλό του αυτή τη σκέψη αμέσως. Θα πάω να τον βρω μόλις γυρίσουμε μουρμούρισε. Μια χαρά θα είναι μωρέ. Είναι θηρίο ο Τάκης καθησύχασε τον εαυτό του.
Ο Τάκης ήταν ο καλύτερος του φίλος. Ίσως ο μοναδικός του φίλος. Από τότε που θυμόταν τουλάχιστον. Τα άλλα παιδιά από μικρό τον θεωρούσαν παράξενο. Τον απέφευγαν. Κυρίως λόγω της μητέρας του. Σαν να ήταν αρρώστια. Την φοβόντουσαν. Δεν ήταν αρρώστια η κυρά Παρασκευή. Άρρωστη ήταν. Έτσι έλεγε ο Τάκης τουλάχιστον.
- Τι θα γίνει ρε Φρίξο με αυτή τη μάνα σου. Θα μας αφήσει ποτέ μόνους μας. Όπου πάμε μας ακολουθεί. Είπαμε να σε προσέχει αλλά όχι κι έτσι. Δεν είναι κατάσταση αυτή. Η γυναίκα είναι άρρωστη μαζί σου.
Ο Φρίξος δεν έλεγε τίποτα. Συμφωνούσε αλλά μάνα του ήταν, την αγαπούσε, δεν ήθελε να την στεναχωρεί. (Είπαμε έφταιγε και ο Φρίξος.) Που θα πάει σκεφτότανε θα σταματήσει κάποια στιγμή. Θα καταλάβει ότι δεν είμαι πια παιδί και θα με αφήσει να πάρω τον δρόμο μου.
Δεν θυμότανε να είχε μαλώσει ποτέ με τον Τάκη. Υπήρχε πάντα κατανόηση ανάμεσα τους. Και ο ένας στήριζε τον άλλο. Πάντα, ακόμα και όταν είχαν άδικο. Εξάλλου είπαμε ήταν ο καλύτερος του φίλος. Μια φορά μόνο είχε ψυχρανθεί μαζί του. Ήτανε εκείνο το καλοκαίρι που ο Τάκης τα έφτιαξε με την Χριστίνα. Ωραία γυναίκα. Είχε ζηλέψει κιόλας ο Φρίξος. Κυρίως γιατί ο Τάκης τον έγραφε. Μόλις τελειώσανε τα πολλά σορόπια όμως συνεχίσανε την παρέα τους. Μέχρι που ο Τάκης παντρεύτηκε και έκανε παιδί. Όχι ο Τάκης, η Χριστίνα. Από τότε η σχέση τους έγινε πιο τυπική. Και αυτό ήταν το σωστό έλεγε η κυρά Τσιβούλα. Τώρα έχει οικογένεια ο Τάκης. Πρέπει να είναι τυπικός και σωστός απέναντι τους. Απέναντι σε όλους.
- Φρίξο...
Δεν μίλησε.
- Φρίξο ξύπνα παιδί μου… ξανάπε η μητέρα του και του χάιδεψε το χέρι.
Πάλι δεν μίλησε. Συνέχισε να κοιτάει τα αυτοκίνητα στο απέναντι ρεύμα. Στο τζάμι καθρεφτιζόντουσαν οι μορφές των υπόλοιπων επιβατών. Γνωστές φάτσες σκέφτηκε. Μέχρι και οι φωνές αυτών που μιλούσαν που και που του φαινόντουσαν γνωστές. Κάποια στιγμή νόμιζε ότι είδε και τον Τάκη. Ιδέα μου θα ναι.

συνεχίζεται