Όχι και άστεγος...

Σκηνικό : Φροντιστηριακή Αίθουσα
Καιρός : Χιόνι, Κρύο, Παγωνιά
Πρωταγωνιστές: Καθηγητής – Μαθήτρια

Η αίθουσα έχει πλέον γεμίσει και η φασαρία των μαθητών που εννέα και μισή το βράδυ κάνουνε τον απολογισμό της ημέρας τους, μπορεί άνετα να εκνευρίσει και τον πιο ήρεμο άνθρωπο.
Ο καθηγητής μπαίνει στην τάξη. Τα πράγματα ηρεμούν και τα βιβλία ανοίγουν. Όλα δείχνουν ότι θα εξελιχθούν όμορφα και η ακαδημαϊκή βραδιά θα τελειώσει χωρίς πολλά παρατράγουδα. Κοιτάει αριστερά, δεξιά μετρώντας τους μαθητές προσπαθώντας να εντοπίσει τυχόν κοπανατζήδες. Όλοι εκεί. Ωραία λέει. Ξεκινάμε.
Ξάφνου κάτι του χτυπάει άσχημα. Μια εικόνα. Σηκώνει το βλέμμα του πάλι. Δεξιά, αριστερά. Την βλέπει. Δεσποινίδα ντυμένη σαν κρεμμύδι με τεράστιο σκούφο στο κεφάλι. Δεν δείχνει άρρωστη. Απλά χαμένη στις σκέψεις της.
- Βγάλε παιδί μου το μπουφάν σου και το σκουφάκι σου. Έξω έχει μείον δέκα και συ μου είσαι εδώ μέσα ντυμένη σαν κρεμμύδι; Θα βγεις έξω και θα πουντιάσεις μετά.
- Καμία απάντηση απλά ένα ξυνισμένο βλέμμα.
- Έλα βγάλτα και βάλτα εδώ στην κρεμάστρα. Πέραν του ότι δεν σου κάνει καλό είσαι και σαν τους homeless στην Αμερική.
Κακή ιδέα να την αποκαλέσει homeless. Δεν το έχει κάνει από κακία σκέφτεται. Αλλά η απάντηση έρχεται πριν καλά καλά τελείωσει τις σκέψεις του.
- Homeless να πείτε το πέος σας κύριε!