Ο Ανισόρροπος

Τα μάτια ανοίγουν. Ταβάνι. Για μια στιγμή. Αυτό τι είναι. Ίλιγγος... Διάολε… Πάλι… Όχι ρε πούστη μου, όχι… Τζάμπα λιώμα θα μου πεις… Όλα γυρίζουν σαν τρελά, ρόδες που παν στο πουθενά (που λένε και οι φίλοι μας τα Ξύλινα Σπαθιά). Άλλοι πληρώνουν τα κέρατα τους για να φτάνουν στο κρεβάτι κάθε βράδυ και να έχουν αυτή την “υπέροχη” αίσθηση… Υπέροχη… χα… σκέφτηκε…

Πιάνει το τηλέφωνο… Ντριν Ντριν… Ντριν Ντριν…

-Παρακαλώ…; (Ακούγεται μια αγουροξυπνημένη φωνή από τη άλλη μεριά της γραμμής)

-Μάνα …. (Απαντάει αυτός)

-Έλα καλέ, πως και όρθιος τόσο πρωί;

-Μάνα…

-Τι έπαθες;

-Αντράλα … (χαμογέλασε με την λέξη) … Έχω χάπια εκεί;

-Κάτι πρέπει να έχεις…

-Καλά φέρτα….

Προσπαθεί να σηκωθεί. Πρέπει να ανοίξει την πόρτα. Βάζει το αριστερό του πόδι πρώτα κάτω... μετά το δεξί… Σηκώνεται σιγά σιγά… Κοντοστέκεται δέκα δευτερόλεπτα να δει αν μπορεί να τα καταφέρει… Κάτι θα γίνει… Η πόρτα ανοίγει… Είναι όμως ήδη αργά. Το στομάχι ανακατεύεται. Τρέχει προς την τουαλέτα… προσπαθεί δηλαδή. Είναι όντως αργά… Τα ξερατά στο διάδρομο… γάμα τα. Γυρνάει σιγά σιγά στο κρεβάτι… Ξαπλώνει…

-Ηρθα…

-Φέρε μου ένα …

Το καταπίνει… Ηρεμία… Σε λίγο θα φύγει… Μόνο η έλλειψη ισορροπίας θα παραμείνει για λίγο….

-Μάνα ευχαριστώ…

-Ξεκουράσου, θα περάσει….

-Α που είσαι… καθάρισε και το διάδρομο…

-Γιατί τι έχει…

-Πήγαινε και θα δεις (χαμογέλασε πάλι)

-Εεεε….. τι να σου πω….Είσαι ανισόρροπος…