Κοράλια

...Η Κοράλια από μακριά φαινόταν σαν εσωτερικό εκκλησίας. Οι εκατοντάδες δαυλοί στερεωμένοι από γωνιά σε γωνιά στα εξωτερικά τείχη της, έμοιαζαν με κεράκια αναμμένα, με καντηλάκια κρεμασμένα δίπλα απ’ τις εικόνες και τους αγίους. Καθώς οι δύο φίλοι πλησίαζαν όλο και πιο κοντά, τα χαρακτηριστικά της πόλης άρχισαν να διαγράφονται ξεκάθαρα πια. Η κύρια είσοδος της πόλης κατεβασμένη, όπως ήταν φυσιολογικό για την ώρα, έμοιαζε με είσοδο τούνελ μες τη νύχτα. Το τρεμόπαιγμα της φλόγας των δαυλών πάνω στα τείχη σου δίνε την εντύπωση ότι χιλιάδες σκιές ήταν παγιδευμένες ανάμεσα στις πέτρες, παγιδευμένες που παραφυλούσαν να βρούνε την ευκαιρία να ξεφύγουν, να βρούνε την ευκαιρία να μπούνε κι αυτές μες την πόλη. Έξω απ τα τείχη, και αριστερά και δεξιά του δρόμου ταξιδιώτες, καραβάνια, έμποροι και κάθε λογής ανθρώπου περίμεναν και αυτοί με τη σειρά τους να ξημερώσει για να ανοίξουν οι πύλες της Κοράλια και ο καθένας τους να συνεχίσει το δρόμο του και να φέρει σε πέρας τις δουλειές του...