Κόρομιλ: Ο Φανταχτερός Ιππότης 2

- ‘Κόρομιλ, Κόρομιλ, Κόρομιλ…’ ακούστηκε μια γνώριμη φωνή πίσω από το πέπλο της ομίχλης εκείνης της νύχτας. Ο Κόρομιλ, ο φανταχτερός ιππότης, τράβηξε ελαφρά τα χαληνάρια του αλόγου του για να αφουγραστεί το μέρος. Του φάνηκε παράξενο που μέσα στην απέραντη αυτή ησυχία της νύχτας νόμισε ότι άκουσε το όνομα του. Κι ακόμη πιο παράξενο το γεγονός ότι είχε να ακούσει αυτή τη φωνή από τότε που τελευταία φορά είχε περάσει απο το δάσος των γρεμών. Κοντοστάθηκε, τράβηξε το σπαθί του και περίμενε.

- ‘Κόρομιλ, Κόρομιλ…’ ακούστηκε πάλι η φωνή αυτή τη φορά πολυ πιο κοντά του.

- ‘Ελανίρ… εσύ…’ απάντησε, ετοιμάζοντας ταυτόχρονα το σπαθί του για σιγουριά. Από την άλλη άκρη της ομίχλης, η μορφή ενός ανθρώπου άρχισε να ξεπροβάλει. Οι οπλές του αλόγου του ηχούσαν σα κλακέτες, διαπερνώντας την ηρεμία της νύχτας.

- ‘Ελανίρ... εσύ...’ ακούστηκε για δεύτερη φορά η φωνή του Κόρομιλ, αυτή τη φορά με το σπαθί του έτοιμο για κάθε ενδεχόμενο. Η σκιά από την άλλη άκρη της ομίχλης πλησίαζε όλο και περισσότερο. Η απόσταση μεταξύ των δύο ανδρών ήταν πλέον πολύ κοντινή, αλλά ο Κόρομιλ δεν μπορούσε με ευκολία να διακρίνει τα χαρακτηριστικά του ανθρώπου που ήταν προσεκτικά κρυμμένα κάτω από την κουκούλα του μανδύα που φορούσε. Ξαφνικά ο Κόρομιλ αισθάνθηκε το κορμί του να χαλαρώνει από την ένταση της στιγμής και ένοιωσε τη επιθυμία να κατεβάσει το σπαθί του και να το βάλει στη θέση του. Η διανοητική εντολή του Ελανίρ είχε αρχίσει να επιδρά.

- ‘Ναι φίλε Κόρομιλ, εγώ είμαι’, ακούστηκε η μελωδική φωνή του ξωτικού που άκουγε στο όνομα Ελανίρ. ‘Πέρασε πολύς καιρός...’ Ο Κόρομιλ, σαφώς πιο ήρεμος πλέον, κινήθηκε προς τον παλιό του φίλο.‘Μα πώς... πώς είναι δυνατόν...’, ρώτησε, κοιτώντας απορρημένα τον Ελανίρ. ‘Πως είναι δυνατόν να ζείς;’

Απόσπασμα: Κόρομιλ: Ο Φανταχτερός Ιππότης