Run

Μάτια κόκκινα κοιτούσανε δεξιά και αριστερά, μαλλιά αχτένιστα, λιγδιασμένα από τον ιδρώτα και την σκόνη έμπαιναν στο στόμα αφήνοντας μια πικρόξυνη γεύση που το μόνο που έκανε ήταν να μεγαλώνει ακόμα περισσότερο την ανάγκη που είχε για νερό. Ο ήλιος έκαιγε. Δυο συννεφάκια δεξιά και αριστερά του, έδιναν την εντύπωση ανθρώπου που είχε βάλει τα χέρια στη μέση και κοιτούσε αγριεμένος… του θύμισε τον πατέρα του. Έτσι κοκκίνιζε και εκείνος όταν είχε νεύρα.
Κοίταξε πίσω. Ήξερε ότι δεν θα άντεχε για πολύ ακόμη με αυτό το ρυθμό. Συνέχιζε να τρέχει με όση δύναμη του είχε απομείνει. Ξανακοίταξε πίσω. Δεν τον έβλεπε πια. Ίσως είχε κουραστεί ίσως είχε σταματήσει. Ίσως πάλι να έκανε και λάθος.
Δεν ένιωθε τα πόδια του. Εδώ και πολύ ώρα δεν ένιωθε πολλά μέρη του σώματος του αλλά όλα τους λειτουργούσαν μηχανικά, όλα τους έκαναν τις απαραίτητες κινήσεις που έπρεπε να κάνουν για να συνεχίσει να τρέχει.
Θέλησε να σταματήσει. Να κοιτάξει καλύτερα, αλλά δεν μπορούσε να το διακινδυνεύσει. Τι θα γινόταν αν τον έφτανε. Όλα θα τελείωναν! Ήξερε ότι δεν θα μπορούσε να αντισταθεί. Θα κατέρρεε. Πρέπει να συνεχίσω σκέφτηκε. Έσφιξε τα δόντια. Συνέχισε να τρέχει.
Μια στροφή έμενε. Μια στροφή για την σωτηρία, την λύτρωση. Γύρω του όλα θολά. Δεν μπορούσε να ξεχωρίσει τίποτα άλλο παρά μόνο ένα έντονο βουητό και μια ξεθωριασμένη πολυχρωμία. Μόνο την στροφή έβλεπε μπροστά του. Την στροφή και τίποτα άλλο…