Ίντερνετ...Τί θα γίνει επιτέλους;;;

Οι ταχύτητες του ίντερνετ στην Ελλάδα είναι τραγικές... και τα άτομα σαν και μένα (που σχολιάζουν τις ταχύτητες του ίντερνετ στην Ελλάδα) γραφικά...

Μετρήστε τις ταχύτητες σας φίλοι ιντερνετόβιοι εκεί έξω για να καταλάβετε πλέον για τι κατάσταση μιλάμε...

Πρόσφατα ο internet provider μου είχε την ευγενική καλοσύνη να αναβαθμίσει, σε εμένα τον χρόνια πελάτη του, την γραμμή μου από 384 σε 512... "Εδώ είμαστε είπα, σούπερ ταχύτητα και φθηνααααά..." Μπήκα λοιπόν και γώ ο έρμος (κατ' άλλους καψερός) σε ένα απο αυτά τα site ανα τον παγκόσμιο διαδικτυακό χώρο που μετράνε την ταχύτητα download και upload και τί να δω. Χειρότερα απο 384...

Που δηλαδή να μετρούσα την 384 γραμμή μου... εκεί είναι που θα παιρνα τον υπολογιστή μου και θα τον πετούσα απο το μπαλκόνι... (πιο μπαλκόνι τελοσπάντων).

Κάντε κάτι ρεεεεεεεεεεεεεε!!!! Τόσα λεφτά πληρώνουμε!!!!

Πατήστε εδώ για τη συνέχεια...

Κόρομιλ: Ο Φανταχτερός Ιππότης 2

- ‘Κόρομιλ, Κόρομιλ, Κόρομιλ…’ ακούστηκε μια γνώριμη φωνή πίσω από το πέπλο της ομίχλης εκείνης της νύχτας. Ο Κόρομιλ, ο φανταχτερός ιππότης, τράβηξε ελαφρά τα χαληνάρια του αλόγου του για να αφουγραστεί το μέρος. Του φάνηκε παράξενο που μέσα στην απέραντη αυτή ησυχία της νύχτας νόμισε ότι άκουσε το όνομα του. Κι ακόμη πιο παράξενο το γεγονός ότι είχε να ακούσει αυτή τη φωνή από τότε που τελευταία φορά είχε περάσει απο το δάσος των γρεμών. Κοντοστάθηκε, τράβηξε το σπαθί του και περίμενε.

- ‘Κόρομιλ, Κόρομιλ…’ ακούστηκε πάλι η φωνή αυτή τη φορά πολυ πιο κοντά του.

- ‘Ελανίρ… εσύ…’ απάντησε, ετοιμάζοντας ταυτόχρονα το σπαθί του για σιγουριά. Από την άλλη άκρη της ομίχλης, η μορφή ενός ανθρώπου άρχισε να ξεπροβάλει. Οι οπλές του αλόγου του ηχούσαν σα κλακέτες, διαπερνώντας την ηρεμία της νύχτας.

- ‘Ελανίρ... εσύ...’ ακούστηκε για δεύτερη φορά η φωνή του Κόρομιλ, αυτή τη φορά με το σπαθί του έτοιμο για κάθε ενδεχόμενο. Η σκιά από την άλλη άκρη της ομίχλης πλησίαζε όλο και περισσότερο. Η απόσταση μεταξύ των δύο ανδρών ήταν πλέον πολύ κοντινή, αλλά ο Κόρομιλ δεν μπορούσε με ευκολία να διακρίνει τα χαρακτηριστικά του ανθρώπου που ήταν προσεκτικά κρυμμένα κάτω από την κουκούλα του μανδύα που φορούσε. Ξαφνικά ο Κόρομιλ αισθάνθηκε το κορμί του να χαλαρώνει από την ένταση της στιγμής και ένοιωσε τη επιθυμία να κατεβάσει το σπαθί του και να το βάλει στη θέση του. Η διανοητική εντολή του Ελανίρ είχε αρχίσει να επιδρά.

- ‘Ναι φίλε Κόρομιλ, εγώ είμαι’, ακούστηκε η μελωδική φωνή του ξωτικού που άκουγε στο όνομα Ελανίρ. ‘Πέρασε πολύς καιρός...’ Ο Κόρομιλ, σαφώς πιο ήρεμος πλέον, κινήθηκε προς τον παλιό του φίλο.‘Μα πώς... πώς είναι δυνατόν...’, ρώτησε, κοιτώντας απορρημένα τον Ελανίρ. ‘Πως είναι δυνατόν να ζείς;’

Απόσπασμα: Κόρομιλ: Ο Φανταχτερός Ιππότης

Πατήστε εδώ για τη συνέχεια...

Κόρομιλ: Ο Φανταχτερός Ιππότης

"Ξεχασμένος στις σκέψεις του, ο Νίκος, έφτασε μετά από ένα τέταρτο περίπου, στην είσοδο του μαγαζιού. Χαιρέτησε το Γιώργο, το παιδί από το απέναντι μαγαζί, κοίταξε μήπως δει κανέναν άλλο γνωστό και προχώρησε. Η μαύρη πόρτα του “Blues”, έστεκε ανοιχτή. Στα αριστερά, οι δύο γλάστρες και τα φυτά τους, η μια απέναντι από την άλλη έμοιαζαν να φρουρούν την είσοδο. Η μία, τοποθετημένη μέσα στην είσοδο του μαγαζιού εμπόδιζε τη διέλευση στο πίσω μέρος του κτίσματος, την αποθήκη, μία πόρτα πίσω από τη σκάλα, όπου υπήρχαν τα βαρέλια με τη μπύρα, κασάκια με αναψυκτικά και άλλα απαραίτητα και μη, για το μαγαζί. Η άλλη, έξω, διακοσμούσε την είσοδο του μαγαζιού και χαιιρόταν τον ήλιο που απ’ το πρωί μέχρι το βράδυ την έλουζε με τις ακτίνες του.

Ανέβηκε τα σκαλιά τρέχοντας, όπως συνήθιζε άλλωστε να κάνει, και κοιτώντας από τα παράθυρα της εισόδου, άνοιξε την πόρτα και μπήκε. Ευθεία μπροστά του η κουζινίτσα, η μία άκρη του μπάρ, ο χώρος του Στέφανου, του Σωτήρη, του Αντώνη, ο χώρος της καφετιέρας, του νεροχύτη, του πληντυρίου των ποτηριών έμοιαζε με περίπτερο. Αριστερά απλωνόταν το μπάρ, το ξύλινο υλικό του, τα διαφημιστικά μπουκάλια μπυρών, τα σκαμπό, τα τασάκια, κρατούσαν το μαγαζί στα πόδια του. Τα τραπεζάκια κοίτονταν πιο πέρα απλωμένα το ένα δίπλα στο άλλο, περιτρυγιρισμένα από τις καρέκλες περίμεναν τους πελάτες τους. Δεξιά το ίδιο. Τραπεζάκια, τάβλι, επιτραπέζια παιχνίδια, βιβλία περιοδικά, περίμεναν μήπως και τα ανοίξει κανείς. Και πολλοί τα άνοιγαν.

Η ώρα ήταν δεν ήταν δώδεκα και μισή και σχεδόν όλοι ήταν εκεί. Το μαγαζί ήταν γεμάτο, από τους συνηθισμένους κυρίως πελάτες του, και ο Στέφανος, μέσα στην κουζινίτσα, ετοίμαζε κάποια παραγγελία. - ‘Γεια σου Στέφανε’, φώναξε ο Νίκος μπαίνοντας. Εκείνος τον κοίταξε με το συνηθισμένο ύφος του και ανταπέδωσε τον χαιρετισμό. - ‘Ένα καφέ θα μου κάνεις μόλις τελειώσεις’, τον παρακάλεσε ο Νίκος. - ‘Τι καφέ;’, απάντησε εκείνος ξερά σα να του λέγε ακόμα δεν ήρθες καφέ θέλεις. - ‘Φραπέ γλυκό με γάλα, με λίγο περισσότερο γάλα απ’ ότι βάζεις κανονικά σε παρακαλώ’ του είπε ο Νίκος και πήγε προς την παρέα του. Τα παιδιά καθόντουσαν στη γωνία του μπαρ, δίπλα στα πικάπ και έπιναν ήδη τον καφέ τους."

Απόσπασμα: Κόρομιλ: Ο Φανταχτερός Ιππότης

Πατήστε εδώ για τη συνέχεια...

Romeo & Juliet

Διαβάζοντας μόλις τον pascal Θυμήθηκα τα εξής σχόλια κάποιου συνανθρώπου μας:

“…καλά τι νομίζεις ότι ήταν ο Ρωμαίος και η Ιουλιέτα; Ένα τεράστιο ψέμα, η μεγαλύτερη απάτη… Αν όλα δεν τελειώνανε με την αυτοκτονία των πρωταγωνιστών, ο μύθος του έρωτα τους θα κατέρρεε πολύ γρήγορα. Ο Ρωμαίος πιθανότατα μπεκρής και η Ιουλιέτα νοικοκυρά πάνω από την πλύστρα με τις ώρες… Και φυσικά διαζύγιο μετά από αρκετό καιρό ψέματος, υποκρισίας και βιαιότητας…”

Τώρα... η ερώτηση προς το κοινό (ποιό κοινό δηλαδή…) είναι η εξής: Άντρας ή γυναίκα έκανε τα σχόλια;;;

Πατήστε εδώ για τη συνέχεια...

Shame

Διάβασα πρωί πρωί αυτό το post και θυμήθηκα κάτι που είχα γράψει το περασμένο καλοκαίρι. Τότε βέβαια είχε περάσει απαρατήρητο σε εκείνο το journal (όχι ότι εδώ θα το διαβάσει κανείς) αλλά ας κάνω μια προσπάθεια.

"Well this is a sad day. I knew it would be but you know what they say if sth starts bad it ends worse...My sis came in at 5 o'clock in the morning, woke me up, in tears saying that Harris (the Huskey Dog) was lying near our house trembling. He was posisoned last night and went into convulsions dying probably a horrible death. The worst of all is that there was nothing i could do. Nothing at all and that is killing me. Saw him this morning and burst into tears which come and go without me being able to control them at all. The other stray dogs my sister said were at least by his side last night. Waiting there to keep him company to what was coming to him. Its a shame and it really hurts...Farewell..." 20.07.05

Στον Χάρη...

Πατήστε εδώ για τη συνέχεια...

Κώδικας Da Πίτση Πίτση

Λοιπόν, μόλις γύρισα από τον τοπικό κινηματογράφο (Σκαλοπάτια 1), όπου και είδα τον γνωστό εδώ και δύο χρόνια Κώδικα Da Vinci. Δεν θα κάτσω να αναλύσω την ταινία ούτε θα πώ αν μου άρεσε ή όχι. Θέλω απλά να σταθώ σε τρία και μόνο σημεία:

1. Τα φλασμπάκ... (υπέροχα)

2. Τον αυτοβασανισμό του Albinou (ουδέν σχόλιο)

3. Την μετωπική σύγκρουση με το φορτηγό (τρομερό)

Enjoy

Πατήστε εδώ για τη συνέχεια...

Vista ή Σβήστα;

Η αγαπητή σε όλους μας Microsoft ανακοίνωσε πρόσφατα τις απαιτήσεις για το νέο λειτουργικό της Vista ... δείτε και μόνοι σας ...

Πατήστε εδώ για τη συνέχεια...

Dogs!!!

Λοιπόν, αποφάσισα σήμερα να γράψω κάτι διαφορετικό. Πριν 2 χρόνια περίπου πήγα την σκύλα μου σένα αρσενικό για ζευγάρωμα.

Παρατήρησα λοιπόν τότε το εξής: Ο μάγκας ήταν κύριος. Και το γλυψιματάκι του έκανε και όλα. Την περιποιήθηκε την κοπέλα μας μια χαρά κανένα παράπονο απολύτως. Και όταν λέμε για γλύψιμο μιλάμε για διαδικασία ολόκληρη. Ξεκίνησε από κάτω χαμηλά στα πόδια και έφτασε στην επίμαχη περιοχή. Μετά από ώρα λοιπόν στοματικής απασχόλησης έγινε και το μοιραίο.

Είναι γεγονός ότι οι σκύλες γενικότερα επιτρέπουν το κακό να συμβεί μόνο 2 φορές τον χρόνο, τον καιρό δηλαδή που είναι στις μέρες τους και αυτό συνέβει και με την δικιά μου. Εκεί που δεν έδινε τροφή για κακοήθειες στα σκυλιά της γειτονιάς ήρθε ο γλύφτης και μας την κουτούπωσε. Όλα καλά. Δεν υπέφερε καθόλου μετά την αποχώρηση από τον εραστή της και δεν έχει αναζητήσει καθόλου τον πατέρα των παιδιών της μέχρι σήμερα.

Στην αρχή νόμιζα ότι κρατούσε την μυτούλα της ψηλά. Κακομαθημένη βλέπετε. Μετά άρχισα να πιστεύω ότι η φύση των σκύλων γενικότερα δεν τους επιτρέπει συναισθηματισμούς και μάλλον το θεώρησα αρκετά λογικό.

Ως σήμερα...Τί έγινε σήμερα θα με ρωτήσετε. Ε λοιπόν θα σας πώ:

Ο Χάρης, γνωστός εραστής θεσσαλικών προαστείων, πρόσφατα δίδαξε στην μαυρούλα της γειτονιάς μας τον έρωτα.Η καυμενούλα άμαθη πονούσε κάθε βράδυ στην αυλή του σπιτακίου. Μόλις λοιπόν πέρασαν οι μέρες της, ο Δον ζουαν ντε μάρκο εξαφανίστηκε, και η μαυρούλα κανά δυο βράδια κυκλοφούσε μόνη της.

Μέχρι σήμερα. Γιατί? Γιατί γυρνώντας σπίτι το απόγευμα είδα τον "Χάρη" να είναι ξαπλωμένος έξω από γνωστό σπίτι της γειτονιάς περιμένοντας την ευκαιρία να εισβάλει και να χαρισει βράδυα πάθους σε άλλη τυχερή κυρία.

Καθώς λοιπόν προχώρησα προς το σπίτι μου είδα την μαυρούλα να κατευθύνεται προς την μεριά του Χάρη. (Εκεί ήταν πού είπα, πάει θα γίνει φονικό.) Έκανα ένα γύρο λοιπόν και τι να δώ....Η μαυρούλα είχε ξαπλώσει δίπλα στον Χάρη, έξω από το σπίτι της καινούριας του ερωμένης και τον πείραζε!!!

Έρωτας? Συναίσθημα? Τι συνέβει? Ας μου πεί κάποιος γιατί αρχίζω και τα χάνω!

Στον Χάρη...

Πατήστε εδώ για τη συνέχεια...

Ηδονή;

Λοιπόν ξανά μανά εδώ…
Η απορία μου είναι η εξής: “Τι εστί blog” “Γιατί γράφουν οι bloggers;” “Ποιός ο απώτερος σκοπός;”Αναρωτιέστε γιατί κάθεστε και γράφετε όλοι εκεί έξω; Είναι η ανάγκη σας για έκφραση; Η ανάγκη σας για επικοινωνία; Ή μήπως απλά η σκέψη του “ααα σήμερα θα με διαβάσουν 20… αύριο 30…” σας εξιτάρει τόσο που στο τέλος θα καταντήσετε και εσείς χειρότεροι των πρωινάδικων…
-“Τι θα γράψουμε σήμερα Ελένη μ για να πιάσουμε ακροαματικότητα;”
-“Θα δούμε Γρηγόρη μ… θα δούμε…”
…
…
…
Άντε ρε… και καλά νούμερα! Πού είσαι ρε AGB;

Πατήστε εδώ για τη συνέχεια...

Αχχχχχχχ

Λοιπόν τα πράγματα αρχίζουν και μου φαντάζουν ιδιαίτερα παράξενα. Ειδικά μετά τις χθεσινοβραδινές, μεταμεσονύκτιες τουαλέτιες σκέψεις μου.
Πάει κάπως έτσι:
"Η ώρα 4.30 το πρωί. Τα μάτια ανοίγουν ξαφνικά… τι συνέβη πάλι ρε γαμώτο δουλεύω αύριο… κενό … Ξάφνου όλα γίνονται πιο ξεκάθαρα… τα γκρου γκρου στην περιοχή της κοιλιάς δίνουν τις απαραίτητες εντολές στον εγκέφαλο να μετακινήσει πρώτα τα πόδια και μετά όλα τα άλλα… Σηκώνομαι… Αέρα… Τουαλέτα here I come baby… Τίποτα πάλι πίσω… όχι όχι έρχεται το ξέρω…επιστροφή. Κάθομαι… και εκεί αρχίζουν όλα να ξεκαθαρίζουν…Η γη είναι μια αποχέτευση. Ναι είναι ρε σας λέω. Ποιος κάθεται σ’ αυτή την τουαλέτα όμως δεν ξέρω. Αλλά με τρομάζει… Η κοιλιά αρχίζει και θορυβεί… Αστραπές… Τα αέρια πάνε και έρχονται …. Μπουμπουνητά … Τραβάω το καζανάκι νατη η …Καταιγίδα…
Φανταστείτε δηλαδή κάθε φορά που βρέχει τι έχει πάθει αυτός που κάθεται στην τουαλέτα…"

Αχχχχχχχ… Δουλεύω αύριο

Πατήστε εδώ για τη συνέχεια...